Kinderen leren de klanken stap voor stap gebruiken. Tot op een bepaalde leeftijd zijn spraakproblemen dus heel normaal. Wanneer deze problemen echter blijven, spreekt men van een articulatiestoornis. Het betreft hier stoornissen waarbij spraakklanken niet of verkeerd uitgesproken worden. Het kan dus zowel om een weglating, vervanging of vervorming gaan. De bekendste articulatiestoornissen zijn het lispelen en het niet kunnen uitspreken van de [r]. Soms komt een meervoudige articulatiestoornis voor. Daarbij worden verscheidene klanken weggelaten, vervangen of vervormd.

Articulatiestoornissen komen soms voor in verband met een afwijkend mondgedrag waarbij we denken aan mondademen, duimzuigen en tongpersen (foutief slikken). Deze foutieve gewoonten leiden tot een spraakstoornis en kunnen ook de uitgroei van het gebit belemmeren.

Ook bij volwassenen kan een spraakstoornis voorkomen, dysartrie genaamd. Dysartrie is een spraakstoornis die wordt veroorzaakt door een beschadiging van het zenuwstelsel. Hierdoor werken de spieren die nodig zijn voor het ademen, de stemgeving en de uitspraak onvoldoende. Vaak is dat een beroerte of hersenbloeding, multiple sclerose, ALS, Parkinson, tumoren, een operatie of een ongeval. De ernst en de omvang van de stoornis zijn onder andere afhankelijk van de plaats en de ernst van het letsel. De logopedist geeft oefeningen om de spraak en de andere mondfuncties te verbeteren. Daarnaast wordt er ook gezocht naar hulpmiddelen om de spraak te ondersteunen of te vervangen. Sommige mensen gaan minder goed verstaanbaar of onverstaanbaar spreken, maar ook problemen met kauwen en slikken komen vaak voor.